Led Zeppelin

Í gærkvöldi fengum við góða gesti í heimsókn í hjólhýsið.  Eftir langa og góða máltíð, grillaður lax og ungverskt hvítvín ásamt örðum guðaveigum eftir á, héldu gestirnir heim um kl 23:30.

 Þá var kominn tími til að setjast framan við sjónvarpið og sjá tónleika kvöldsins, sem NRK1 býður gjarnan uppá seint á laugardagskvöldum og sjá og heyra Led Zeppelin.  Það er nefnilega ekki á hverjum degi sem sú hljómsveit sést á sjónvarpsskerminum.  Ég var kátur mjög með að geta nú séð snillingana aftur.

En vonbrigðin urðu mikil. Það vantaði ekkert upp á gítarrtæknina hjá Mr. Page.  Frábær fingraleikfimi.  Og Plantan öskraði sem aldrei fyrr.  En það sem ég hugsaði eftir að hafa horft á þessa tónleika var einfaldlega þetta.  "Hvers vegna í andskotanaum hafði maður gaman að þessari hljómsveit á sínum tíma.  Þetta er svo hundleiðinlegur flutningur á mörgum hundleiðinlegum lögum."  

Og ég velti því líka fyrir mér hvað hefði orðið úr þessari annars mögnuðu sveit, því það var hún, án John Paul Jones. Hann er sannkallaður snillingur og eftir því sem mér hefur verið sagt var hann heilinn á bak við fyrstu 2 plötur þeirra sem að mínu mati eru einu eru þeirra bestu verk.  Númer tvö er hreint meistarastykki.  Eftir það eru Led Zepplin plöturnar einfaldlega leiðinlegar.  Eitt og eitt gott lag inn á milli en að öðru leyti bara rugluð fingraleikfimi með ljónsöskrum.

Verð þó að vera svolítið jákvæður um þessa fyrrum stórsveit.  Mér fannst æðislegt að heyra þá flytja eitt af allra bestu rokksslögurum sögunnar, "Rock & Roll" av LZ IV. Það eru ekki mörg rokklög sem flljóta betur af jafn mögnuðum krafti og söngurinn sá.

 Ég á 6 fyrstu plötur Zeppana á gamla góða vinilnum. Og nokkrar hef ég keypt í CD-formatinu. En sú eina sem ég nenni að hlusta á er Led Zeppelin II.  Einstaka sinnum, kanski 5. hvert ár, skelli ég Coda ofan á geislan þegar mér verður hugsað til Bonhams. Hann var magnaður trommari. Næstum eins og Viðar mágur.

En nú hlakka ég til að fara á flotta tónleka í Fredrikstað um næstu helgi.  Þar verður Ken Hensley á ferð með Eiríki Haukssyni og bandinu hans.  Hensley hefur heimsótt Fredrikstad nú 5 ár í röð og í fyrra voru tónleikar þeirra Hensley og Haukssonar meira en æðislegir. Þeir voru frábærir.  Þá skemmdi .að ekki fyrir að bassistinn Glen Huges var gestur þeirra og átti flotta innkomu.

 Annars verða Ray Davis og Jeremy Spencer á sviðinu á Nododden Blues Festeval í dag.  Kemst því miður ekki þangað.  En gaman væri að sjá þessa kappa. Davis er sagður í fantaformi núna og hann segist loksins vera búinn að jafna sig eftir skotárásina hér um árið.

Spencer var og er flinkur gítarleikari.  Það var mikil eftirsjá í honum þegar hann hvarf úr Fleedwood Mac og virtist hafa horfið af yfirborði jarðarinnar. En svo dúkkaði karlinn upp í Noregi og treður upp hér af og til.  Hann á stóran þátt í því að Notodden Blues Festival er orðin ein stærsta og virtasta blueshátið Evrópu.

Annars voru bæði Springsteen og Iron Maiden með tónleika hér á dögunum og áttu norskir tónlistarskrípentar ekki orð till aða lýsa hrifningu sinni.  Þeir sem fylgjast med Maiden segja að tónleikarnir í Ósló og í Kaupmannahöfn um síðustu helgi séu bestu tónleikar sveitarinnar "ever". Það eru stór og dýr orð og gott ef þau eru sönn og rétt.