Andhverfur í atvinnulífinu

Hvernig má það vera  að í vaxandi byggð fækki atvinnutækifærunum.

Sú var tíðin að á Reyðfirði bjuggu á milli 600 og 700 manns. Þá voru í miklum blóma þar í þorpinu bakaríið hans Gunnars Hjalta, kjötvinnslan Austmat og KK matvæli. Við Eskfirðingar þurftum stundum að bíta í það súra epli að fara inn á Reyðarfjörð til að fá eitthvað ætilegt í pottinn eða á pönnuna. Við hugguðum okkur náttúrulega við það að Krilla í KK er Eskfirðingur.

En nú er öldin önnur.  Aldrei hafa fleiri verið með fasta búsetu á Reyðarfirði.  Það þakka menn auðvitað álverinu. En nú lítur út fyrir að fábreytnin fari vaxandi í atvinnulífinu. Það er kanski líka álverinu að þakka.

En það hlýtur að vera mönnum umhugsunarefni þegar fjölbreytni í atvinnulífi minnkar á sama tíma og íbúunum fjölgar.  Ef svona heldur áfram verður bara eitt fyrirtæki starfandi í gamla hreppnum sunnan Hólmatinds. Álverið í Sómastaðatúnfætinum.

Fjölbreytnin sem fylgja átti íbúafjölguninni er að snúast í andhverfu sína.

GÞÖ

Kjötkaup á Reyðarfirði segja upp starfsfólki

Þjónar eru í krabbameinshættu!!!

Í rannsókn sem gerð hefur verið Noregi, Danmörku, Svíþjóð og Finnlandi kemur í ljós að karlkyns þjónar eru í mestri hættu þegar krabbameinið er handan við hornið.  Það getur því verið bráðhættulegt fyrir karla að starfa sem þjónar á veitingastöðum.

Aðrar starfstéttir sem eiga á hættu að verða krabbanaum að bráð eru þeir sem vinna í tóbaksiðnaðinum, bruggverksiðjunum, kokkar, sótarar og sjómenn!!

Þeir sem eru í lítilli hættu eru bændur, sem eru öruggastir allra, skógarhöggsmenn, kennarar, garðyrkjumenn og læknar.

 

Þessi rannsókn sem tók til 15 milljóna manna er talin einstök í heiminum og það er hinu frábæra krabbmeinseftirliti sem við haft er á Norðurlöndum að þakka að hægt er að framkvæma slíka könnun.  Könnunin verður birt í heild sinni eftir nokkra mánuði.

Í Noregi náði könnunin til 1,3 milljóna karla og nær jafn margra kvenna.

Tölfræðin sýnir að 280 000 karlanna hafa fengið krabbamein meðan 260 þúsund konur hafa hlotið sömu örlög.  Samanlagt eru það 40 tegundir af krabbameini sem þjakað hefur þetta fólk.

 

Könnunin náði til fólks á aldrinum 30 – 65 ára á árunum 1960, 1970, 1980 og var fylgt eftir með skoðunum á fólki allt til ársins 2003.

Dönsk ferming, bjór og Gammel dansk

 

Dönsk fermingarveisla.

Á dögunum brá ég mér í fermingarveislu í Danmörku.  Verð að segja að sú var mikið öðruvísi en maður á að venjast bæði frá Íslandi og í Noregi þar sem fermingarveislur eru ekki ósvipðar.

 

Fermingin var í kirkjunni kl 9 að morgni.  Dáldið snemma að okkar venju.

Síðan byrjaði veislan kl 12:00.

 

Upp úr klukkan 11 fóru veislugestir að streyma að og ástæðan var auðvitað að fá sér öl og snaps til að hita sig upp fyrir átið, því í Danmörku er ætlast til að maður fái á tönnina í fermingarveislu!

 

Síðan hófst veislan.  Mikill og góður matur, margréttaður, var borinn fram og rautt og hvítt vín ásamt bjór eins og hver og einn gat í sig látið.

 

Að því loknu stóð fólk upp frá borðum og teygði úr sér, með glas í hendi, og naut góða veðursins og sólarinnar sem nýkomin var til byggða á N-Jótlandi.

 

Næst var það kaffi og kökur. Þá var klukkan farin að halla í  þrjú og fólk skrafhreyfið mjög og naut samverunnar. Undir kaffinu tók fermingarbarnið upp gjafirnar og fjölskylda og gjestir samfögnuðu.

 

Þegar klukkan var orðin 6 kom svo síðasti rétturinn á borðið.  Það var heimferðarsúpan. Í Danmörku fá nefnilega fermingargjestirnir súpu svo þeir verði ekki hungurmorða á heimleiðinni.   Þetta var aldeilis alveg frábær, indversk, kjúklingasúpa sem hver og einn bætti í grænmeti, ávöxtum og hrísgrjónum að eigin smekk.  Þessi súpa var svo góð að ég er ákveðinn í að komast yfir uppskriftina.

 

Það var svo upp úr klukkan átta að fólk fór að þakka fyrir sig og tínast heim á leið.

 

Þetta fannst mér einhver skemmtilegasta fermingarveisla sem ég hef tekið þátt í.  Alla vega var þetta ný reynsla.  En það er alveg ljóst að Danir geta ekki farið í margar fermingarveislur á einum og sama deginum eins og tíðkaðist á Eskifirði á sínum tíma þegar bæjarbúar reyndu að heiðra sem flest fermingarbörn með heimsóknum á stóra deginum.                                                                                                                                                            

 

Glórulaus samgönguráðherra!!

 

Jón Magnússon, þingmaður Frjálslynda flokksins, (kanski mislynda floksins) gerir lítið úr að einn þingmanna Sjálfstæðisflokksins vill láta athuga hvort endurvekja eigi Ríkiskip eða styrkja aðrar skipaútgeriðr til að fjarlægja lungan af þungaflutningunum af okkar afkastalitla vegakerfi.

 

Eins og svo oft áður telur Jón að hann einn sjái ljósið. Þingmaður Sjálfstæðismanna er sauður sem framkvæma vill frjálshyggju með sósíalisma og samgönguráðherra, sem segir að einn flutningabíll með tengivagni slíti vegunum jafn mikið og 12.000 fólksbílar,  er glórulaus.

 

Jón segir að flutningabílarnir séu ekki vandamálið heldur vegirnir og menn verði að átta sig á því að flutningabílarnir séu komnir til að vera.

 

Þessi skrif þingmannsins sýna glöggt hve þröngsýnn hann í rauninni er. Það getur vel verið að Sjálfstæðisflokkurinn sé á hugmyndafræðilegum villigötum. En það er dagljóst að Jón er fastur í fortíðarhyggjunni sjálfur sem vill halda dauðahaldi í flutningabíla.

 

All flestar Evrópuþjóðir vilja flutningabílanna burt af vegakerfi sínu. Bæði menga þeir meira en góðu hófi gegnir og svo hefur það sýnt sig að þeir eru hættulegir í umferðinni og þá skiptir ekki máli hvort þeir eru á hinum mjóu vegum Íslands eða hraðbrautum Evrópu.

 

Auðvitað þarf að gera stór átak í íslenskri vegagerð og breikka vegina til muna.  En það sem myndi hjálpa íslenska samgöngukerfinu mest er að leggja flutningajárnbraut frá Reykjavíkursvæðinu til Norður og Austurlands. Við eigum næga orku til að knýja slíka járnbraut og því er sjálfsagt að skoða hvort slík samgönguframkvæmd myndi ekki spara peninga til framtíðara á Íslandi eins og í Noregi, Svíþjóð og öðrum löndum sem vilja losna við sem mest af flutningabílum af þjóðvegunum.

Draumurinn um Evruna

Það er auðvitað nauðsynlegt fyrir íslensk stjórnvöld að finna sem skjótast út hvað þau ætla að gera með hina handónýtu íslensku krónu sem nánast útilokað er að fá skipt í erlenda mynt nema með ofboðslegum afföllum. 

 En að láta sér detta í hug að taka upp Evru er mjög fjarlægur draumur sem stendur. Bæði er að verðbólga á Íslandi er alltof há til þess að ESB samþykki að veita þjóðinni aðgang að gjaldmiðli sínum og svo er íslensk efnahagstjórn í einhverju doðakasti sem heldur ekki passar fyrir ráðamenn í Brussel.

Það skiptir því engu máli hvað Össuri Sk. finnst um hagsnilli dýralæknisins í fjármálaráðuneytinu og Geirs forsætisráðherra.  Þeir hafa með engum hætti náð tökum á efnahagsstjórninni enda hafa þeir varla gert nokkra tilraun til þess.

 Ef líffræðingurinn Össur, með sérþekkingu í kýnlífi fiska, sér snilligáfu samráðherra sinna  sem engin annar hefur komið auga á ætti hann að beina því að dýralækninum að gefa sjálfum sér doðasprautu og forsætisráðherranum vítamín. Þannig gæti Össur lagt sitt av mörkum til að þeir vakni til lífsins og taki á krónunni og öðru því sem getur komið atvinnu og efnahagslífi þjóðarinnar að notum. 

Evrusinnum fjölgar samkvæmt könnun SI

Vændi. Glæpur eða atvinnugrein

Fréttir, blogg og sms-skeyti um meint vændi á Egilstöðum vakti athygli mína í dag. Ég skil ekki af hverju það fer í fréttirnar þar sem vændi er fullkomlega lögleg arvinnugrein á Íslandi samkvæmt nýlegum lögum eftir því sem ég hef frétt.

Undanfarið hef ég velt lítiliega fyrir mér málefnum vændiskvenna.  Það kemur til af því að í Noregi voru sett afar einkennileg lög um vændi.  Málið er að það er fullkomlega löglegt að konur selji blíðu sínu.  En karlar hafa ekki leyfi til að kaupa þá blíðu sem konurnar falbjóða. Ef upp kemst að maður hafi keypt sér blíðu portkonu á han yfir höfði sér 6 mánaða fangelsi og háa fjársekt.   Gleðikonan heldur hinsvegar aflahlut sínum og getur áfram tælt kynhungraða karlmenn til lögbrota.

Áður en lögin voru sett var gerð könnun á fjölda norskra vændiskvenna og af hverju þær höfðu leiðst út í þessa elstu atvinnugrein konunnar. Svörin voru þau að 8% kvenanna sáu sér fyrir eiturlifjum með sölu á líkama sínum.  Hjá 3% kvenanna var það ævintýraþráin sem rak þær út í vændi.  Það voru því 89% norsku vændiskvenanna sem völdu starfið af því það var betur borgað en sem kassadama í Bónus auk þess sem þær gátu ráðið vinnutíma sínum sjálfar. Þetta varð niðurstaða könnunnarinnar í Noregi á því herrans ári 2007.

Samkvæmt niðurstöðu norsku hagstofunnar er það því allt annað en neyð sem rekur flestar konur út í vændi. Og því veit maður ekki hvort maður á að kenna í brjóst um þessar blessaðar portkonur eða hneyklsast á þeim. Svo er líka spurning hvort eigi yfir höfuð að banna vændi sem atvinnugrein eða ekki. Ef vændi er glæpur er sjálfsagt að banna það á sama hátt og morð og  þjófnaði. En ef það er ekki glæpur að selja eða kaupa vændi er fáránlegt að banna atvinnugreinina.

Norðmenn fóru að dæmi Svía og bönnuðu kaup en ekki sölu á vændi.  Það er ómerkilegur tvískinnungsháttur þeirra sem ekki þora að ganga skrefið til fulls.

Heimskur, heimskari og ALCOA

Ég hef tekið eftir umræðunum um ALCOA, bæði á blogginu og gömlu fjölmiðlunum, upp á síðkastið.  Það vantar fleira fólk á Reyðarfjörð til að halda þessu langþráða álveri gangandi.

 

Það vill svo til að ég þekki nokkra sem unnið hafa í þessu álveri.  Það sem er sameiginlegt fyrir þá alla er að þeir hættu eftir stuttan tíma. Ástæðan var sú sama hjá öllum.  Alltof lág  laun fyrir alltof mikla vinnu.

 

Þetta er nákvæmlega það sama og gerst hefur í Noregi.  Álgreifarnir vildu lækka laun starfsfólks og fá meira í sinn vasa.  Það tókst ekki og því hefur fjölda álvera verið lokað hér. Munurinn var reyndar sá að norsk stjórnvöld borguðu ekki með rafmagninu til álveranna eins og gert er á Íslandi.

Á sama tíma keppast meingölluð íslensk stjórnvöld og sauðheimskar sveitastjórnir við að fá ný álver í bakgarðana sína. Nú eru það Keflvíkingar og Húsvíkingar sem vilja álver alveg eins og Reyðfirðingar.

 

Það er ótrúlegt að núverandi ríkisstjórn skuli ekki hafa lært nokkurn skapaðan hlut af Reyðarfjarðardæminu sem á stóran þátt í efnahagsógöngum þjóðarinnar í dag. Erlent fjármagn flæddi inn í landið og Davíð, Geir og Árni Matt kunnu ekki að bregaðst við peningaflæðinu.  Þegar svo framkvæmdir við verskmiðjuna og virkjunina sem sjálfsagt þurfti líka drógust saman sprakk blaðran og kreppa og verðbógla brast á með látum.

 

Og enn ljá stjórnvöld máls á vitleysunni sem kemur til með að halda Íslandi sem láglaunasvæði áratugum saman meðan verið er að greiða niður virkjunarkostnaðinn og styrkja þá verktaka sem nánast fara beint á hausinn um leið og framkvæmdunum við mannvirkin lýkur.

 

Og svo halda menn að álver geri þjóðina hamingjusama.

   

Þjóðarsátt um aðgerðaleysi

Það er dálítið einkennilegt að fylgjast með því sem gerist eða ekki gerist í íslensku samfélagi þessar stundirnar.  Sérstaklega á þetta við þegar maður hefur fengið reynslu af því að búa í landi þar sem efnahagsástandið er nokkuð stöðugt.  Í Noregi er það nefnilega þannig að bæði ríki, fyrirtæki og almenningur hefur það nokkuð þokkalegt í því stöðuga góðæri sem verið hefur í konungsríkinu síðustu árin.

 

Á Íslandi virðist ástandið aðeins öðruvísi.  Nýbúið að skrifa undir kjarasamninga og hálfum mánuði síðar eru launþegar komnir í verri stöðu en þeir voru fyrir samningana.  Gamla “góða” verðbólgan sér um sína.  Það er náttúrulega ákveðin stöðugleiki en kanski ekki sá sem fólkið vill.

 

Svo, eins og venjulega, koma stjórnvöld fram eftir að hafa setið aðgerðalaus í langan tíma og hrópa á hjálp í formi þjóðarsáttar.  Mér sýnist að sú þjóðarsátt sé um ekki neitt. Alla vega eru engar vísbendingar um aðgerðir ríkistjórnarinnar svo það er eðlilegt að margir spyrji sig út á hvað þessi þjóðarsátt eigi að ganga.

 

Annars lítur út fyrir að þjóðarsátt Geirs og Ingibjargar gangi út á að skerða enn frekar kjör láglaunafólks og eftirlaunaþega meðan svo kallaðir aðilar vinnumarkaðarins (eigendur fyrirtækjanna) verði styrktir enn frrekar af stjórnvöldum.  Það þýðir einfaldlega aukin miskipting í okkar annars æði miskipta samfélagi.

 

Þjóðin á alla vega kröfu á að vita út á hvað þjóðarsáttin á að ganga.

Ef það á að vera eitthvert leyndarmál vita allir hvað gerist.  Það verður samfélagskreppa hjá láglaunafólki og þeirra sem þurfa á ummönnun að halda meðan sjálftökugreifarnir fitna sem aldrei fyrr með hjálp ríkistjórnarinnar.

 

Og allt er þetta vegna vangetu ríkistjórnarinnar og mistaka í Seðlabankanum

GÞÖ

Kirkjan og kynferðisglæpamenn

 

Gunnar Björnsson er með storminn í fangið þessa dagana. Þetta er svo sem ekki fyrsta brælan sem hann lendir í á prestferlinum en hingað til hefur hann komið sæmilega heill í höfn.

 

Að þessu sinni eru það meint kynferðisafbrot sem borin eru á prestinn.  Við slíkum áburði er ekki nóg skipta skrá i kirkjudyrunum til að loka prestinn úti.

 

Kynferðisafbrot eiga hvergi heima og alls ekki meðal kirkjunnar þjóna. Samt er það svo að Gunnar Björnsson er ekki fyrsti íslenski presturinn sem fær á sig orðróm um óæskilegt kynferðisáreiti. Það eru ekki mörg ár síðan orðrómur um að einn af fyrrum biskupum okkar hafi gengið of langt í að gefa konum áreitandi auga. 

 

Það sem er alvarlegast við kynferðisafbrot er að oft eru glæpamennirnir  menn sem fórnarlömbin treysta 100%.  Sóknarbörn treysta prestum sínum oft betur en öðrum og leita til þeirra á erfiðum stundum. Glæpurinn getur ekki orðið ógeðslegri en þegar prestur nýtir sér traustið með kynferðislegri áreitni.

 

Ný segist Gunnar aðeins hafa faðmað og kysst stúlkurnar ungu á kynnina og vonandi er glæpur hans ekki meiri enn það.  En það verður fróðlegt að fylgjast með hvernig ráðuneytið, biskupsstofa og lögregla rannsaka þetta mál í ljósi þeirra rannsókna sem slík mál hafa áður fengið hjá kirkjunni.

 

Í Skandinavíu og víðast hvar í hinum siðaða heimi eru kynferðisbrotamál inna kirkjunnar rannsökuð ofan í kjölinn. Reynist áburðurinn sannur taka kirkjunnar þjónar, eins og aðrir glæpamenn sem á sannast sök, afleiðingunum með fangelsisvist og fjársektum.

 

Það er tími til kominn að íslenska kirkjan fari í rækilega sjálfskoðun. 

Orðrómur um kynferðislega áreitni kirkjunnar þjóna er áfall.  Þegar orðrómurinn kemur upp aftur er það stóráfall.

GÞÖ

 

      

Evra, Ísland og Litháen

Ég brá mér, eins og um 200 aðrir Íslendingar, til Litháen um helgina. Þangað er alltaf gaman að koma að það klikkar ekki að Litháar taka vel á móti Íslendingum.  

 

Í þetta sinn brugðum við okkur í skoðunarferð ásamt 27 einstaklingum af fjölmörgum þjóðernum.  Eins og góðs fararstjóra er von og vísa spurði farastjórinn alla hvaðan úr heiminum við kæmum. Þegar við Íslendingarnir sögðum frá uppruna okkar kóm sú litháíska strax með aðra spurningu. “Vitiði af hverju okkur Litháum þykir vænna um Íslendinga en aðrar þjóðir?”  Þetta vissi náttúrulega engir í rútunni nem við Íslendingarnir. Þess vegna var það ansi notalegt að heyra hana segja hinum farþegunum frá því, með stolti, að Ísland hafi verið fyrsta þjóðin sem virðukenndi sjálfstæði Litháen þegar þjóðin reif sig út úr hrammi ráðstjórnaródýrsins.

 

En hún nefndi líka annað sem á vel við evru-umræðuna á Íslandi í dag.  Litháen, sem er í ESB, fékk ekki að taka upp evruna þegar þeir sóttu um það því verðbólgan var í landinu alltof há eða um 11%.  

 

Það vantar því verulega á að hagstjórnin okkar verði viðurkennd í Brussel og ESB-draumamönnunum verði að að ósk sinni um upptöku evru á Íslandi.

 

Og það segir æði mikið um hagsæld Íslendinga í samanburðinum við þjóðirnar sem við helst viljum líkja okkur við.

GÞÖ

orangetours.no