Engin indíáni í norskri gröf

Heimsbyggðin hrökk svo sannarlega við í gærþegar fréttist af að inka-bein  hefðu fundist í fornri gröf í Sarpsborg í gær.

En fréttamenn NRK hlupu heldur betur á sig þegar þeir settu fréttina í loftið.  

 Vissulega fannst inkabein í gröfinni í Austfold. Og það er fyrsta inkabeinið sem fundist hefur í Noregi.  En þetta inkabein hefur ekkert með indíánaflokkinn að gera.  Þetta er sérnaskt bein sem finnst í höfðinu ca 6% mannkyns. 

Inkabein hafa fundist í nokkrum dönskum gröfum. En sem sagt.  Þetta var fyrsta bein sinnar tegundar í Noregi og  fréttamenn  norska  sjónvarpsins hlupu því all verulega á sig og göbbuðu aðra fjölmiðla upp úr skónum sem átu þetta upp eftir þeim.

Inkar í norskri gröf?

Blokkflauta, islam og andskotinn

Þegar maður starfar í fjölmenningarskóla þar sem flestir nemendur eru börn islamsks flóttafólks getur eitt og annað gerst sem maður á ekki að venjast í íslenskum grunnskólum. Margt er skemmtilegt meðan annað ern nokkuð sem maður vill helst ekki reyna.  Ætla að deila með ykkur einni skondinni sögu úr tónlistakenslu.

Nú er þar til máls að taka að í föstumánuði múhameðssafnaðanna, ramadan, héldum við uppi hefðbundinni tónlistarkenneslu í skólanum. Samkvæmt kennsluáætlun ársins var komið að því að börnin áttu að læra á blokkflautu og kynnast öðrum tréblásturhljóðfærum fornum og nýjum frá felstum heimshlutum. En þá kom nú babb í bátinn.

Tónlistarkennarinn fékk bréf frá imaminum í marókóskri mosku, sem stendur á skólalóðinni, þar sem farið var fram á að blokkflauta yrði ekki dregin fram meðan á ramadan stæði. Ástæðan var að blokkflauta er hljóðfæri djöfulsins og alls ills. Í hvert skipti sem tónn heyrðist úr blokkflautu fóru púkar af stað og imamin vildi forða börnunum frá áreit andskotans í helgasta mánuði ársins.

Nú voru góð ráð dýr. Hvorki vildum styggja hið marokanska trúsamfélag eða hinn volduga allah. En við vildum nú samt fá að nota blokkflautuna svo skotið var á hálfgerðum krísufundi þar sem við réðum ráðum okkar.

Ég kom með þá bráðsnjöllu hugmynd um að við mættum sjáfsagt nota blokkflautuna bara ef við hefðum opna glugga á tólistarstofunni. Þá myndu púkarnir örugglega verða frelsinu fegnir og fljúga út um gluggann.

Hugmyndin var borin upp við islamska kennarana við skólann, sem flestir eru í frjálslyndari kantinum og sýndist þeim að þetta ætti að geta gengið.

Tore tónn skrifaði imaminum frá Marokko bréf og sagði frá hinni stórgóðu hugmynd Íslendingsins. Imamen var ekki eins hrifinn og við í skólanum. Hann sagði þvert nei. Ef púkarnir geta flogið út um gluggann komast þeir líka inn um hann. Og þar sem þeir eru elskir að tónum hljóðfæri hins illa væri mjög líklegt að þeir færu ekki út úr kennslustofunni meðan tónar blokkflautunnar liðu um loftið. Og ef við ætluðum að halda fast við að kenna á blokkflautu á ramadan myndu margar fjölskyldur taka börn sín úr skólanum þá daga sem þau ættu að vera í tónlistarkennslu. Það væri óforsvaranlegt að börnin væru árteitt af sonum djöfulsins á hinum heilaga ramadan.

Við pökkuðum blokkflautunum niður og frestuðum kennslu á þetta annars ágæta hljóðfæri þar til eftir jólafrí.

 

Sorglegur atbuður

Aðfaranótt þriðjudags hringdi maður nokkur á lögreglustöðina í Ósló og sagði að kona sín lægi örend í rúminu.  Er lögreglan kom á vettvang tók 30 ára gamall Afgani á móti þeim og sagði að hann hefði orðið konu sinni að bana.

 

En það var ekki bara hin 25 ára gamla kona mannsins í húsinu.  Þau áttu nefnilega 18 mánaða gamalt barn sem nú er munaðarlaust þar sem faðirinn var að sjálfsögðu fluttur á lögreglustöðina og eftir stutta skýrslutöku settur í varðhald.

 

Atburðir sem þessi eru ekkert óalgengir meðal nýbúa í Noregi.  Oftast eru það muslimar sem eiga hlut að máli. Þá er það yfirleitt svokölluð heiðursmorð sem um er að ræða og þá í tengslum við að einhver dóttir og eða systir hefur orðið  ástfangin í kristnum villutrúarmanni. Þá er voðinn vís því islamskar stúlkur hafa ekki leyfi til að giftast kristnum mönnum eða gyðingum þó svo að islamskir karlmenn geti valið sér konuefni úr flestum trúsamfélögum.

 

Hinn ólánsami eiginmaður og morðingi konunnar kom sem flóttamaður frá Afganistan til Noregs árið 2001.  Þremur árum seinna fékk kona hans leyfi til að koma til landsins á þeirri forsendum að um sameiningu fjölskyldunnar væri að ræða. Þeim verður síðan barns auðið fyrir hálfu öðru ári síðan.  Og nú er þessi fjölskylda ekki til lengur. Konan dáin, maðurinn bak við lás og slá og barnið í umsjá barnaverndarinnar.

 

Enn er ekki komið í ljós af hverju maðurinn tók lífið af konu sinni. En eitt er víst að þau hafa alls ekki haft það neitt sérlega gott, þrátt fyrir velvilja flestra Norðmanna. Flóttafólk frá Afganistan er nefnilega alls ekki eins og venjulegir innflytjendur.  Flestir hafa búið við kúgun og ofbeldi þarlendra stjórnvalda árum saman og vita varla hvað það er að hafa það notalegt á heimili sínu eða annars staðar í samfélaginu. Afganistan er ekki velferðarsamfélag eins og við þekkjum best sem búum á Norðurlöndum.

 

Undanfarið hafa um þrír tugir Afgana að mótmæla, fyrir framan Stórþingið, að þeir fá ekki hæli í Noregi. Það á að senda þá til Suður-Afganistan þar sem þeir segja að ekkert bíði þeirra annað en dauðinn. Norsk stjórnvöld segja að það sé bara vitleysa. Þau segjast vera búin að kanna ástandið og það sé alveg öruggt fyrir flóttafólkið að snúa heim núna.  Fyrir tveimur dögum, eftir að lögreglan hafði handsamað mótmælendurna til þess að senda þá til síns “heima”, bárust svo fréttir um að margir Afgnana hefðu kastað hinni islömsku trú og tekið kristna.  Þá þurfti að endurmeta stöðuna.  Sérstaklega í ljósi orða forseta Afganistan sem staðfesti að landið væri islamskt land og þannig yrði það árfram. Þeir sem hefðu hugsað sér að breyta því myndu engu týna nema lífinu.

 

Eftir þessi orð forsetans og beiðni biskupsins í Ósló ákváðu norsk stjórnvöld að fresta því að kasta flóttafólkinu út úr konungsríkinu. Aftur var Afgönunum komið fyrir í nánast lokuðum “fóttamannafangabúðum” þar sem þeir bíða ráðviltir eftir að norskstjórnvöld ákveði örlög þeirra.   

 

Á sama tíma og Nroðmenn vilja senda flóttafólkið heim, til suður Afganistan, neita norsk stjórnvöld að senda herstyrk til þess landshluta til að hjálpa meðbræðrum sínum í NATO að halda uppi lögum og reglu í landshlutanum. Þeir segja nefninlega að ástandið þar sé alltof ótryggt fyrir hermenn sína.  En það er í lagi að senda vopnlaust fóttafólkið í opinn dauðann fram fyrir byssukjafta skæruliðanna.

 

Er það nema von að blessað fóttafólkið ruglist í ríminu og fremji voðaverk í örvinglan sinni þegar hinir svokallaðir velgjörðamenn þeirra tala tveimur tungum og út og suður.