Einar, sjávarútvegurinn og ESB

 

Einar Kr. Guðfiinnsson hefur áhyggjur af sjávarútveginum og það er bara gott. Það er hans starf. En þegar hann segir að ESB umræðan á Íslandi sé kominn í sjálfheldu talar hann bara tóma tjöru.  ESB umræðan á Íslandi hefur nefnilega aldrei hafist.  Einar og flokkur hans hafa staðið gegn umræðum um ESB aðild árum saman og sópað öllum hugmyndum um hana út af borðinu um leið  þær komu fram.

                                 

Vitaskuld er sjávarútvegsstefna ESB ekki sú sem Íslendingar helst vilja.  Hitt er svo annað að hún getur ekki verið mikið verri en sú stefna sem ríkt hefur á Íslandi síðan kvótakerfið var tekið upp.  Þ.e að gefa nokkrum kvótagreifum auðlyndina og láta þá svo ráðskast með hana sín á milli með þeim afleiðingum að auðlyndin lendir sem við í þýskum bönkum.

Eftir efnahagshrunið hefði Einari verið í lófa lagið að sýna einhverja framtakssemi með því að setja menn í að rannsaka á hvaða höndum auðlyndin er.  Nú er það komið fram að þrotabú gömlu bankanna eru raunverulegir eigendur kvótans.  Hann er allur veðsettur hjá þeim.  Þetta þýðir að eftir þjóðnýtinguna er það íslenska ríkið sem á kvótann.

Í stað þess að gera eitthvað í málinu situr Einar í sínu ráðuneyti þumbast út í loftið. Hann ætlar að láta kvótagreifana fá auðlyndina aftur í hendurnar með nákvæmlega sama kerfi og verið hefur og þjóðin vill ekki sjá.   Nú er tækifærið fyrir ríkið að taka kvótan til sín og selja veiðréttindi til þeirra sem vilja veiða.  Hvort sem það eru Íslendingar eða útlendingar.  Þannig fengist bæði krónur og gjaldeyrir í galtóman ríkiskassann sem nota mætti við uppbyggingu eftir eyðlegginguna.

Í staðinn fyrir að gera þjóðinni pening úr auðlyndinni er það eina sem komið hefur frá Sjálfstæðisflokknum að það þurfi að afskrifa skuldir sjávarútvegsins svo hægt verði að halda áfram í sama óréttláta kerfinu.  Ég er hræddur um að Hrói Höttur hefði hugsað með öðrum hætti.

 

Uppgjör þarf að fara fram